Voorzichtig stapte Steve naar het midden van de groep.
Alle ogen waren op hem gericht, en dat maakte hem behoorlijk zenuwachtig.
Vooral omdat hij zelf was opgestaan. Niemand had hem gedwongen. Als hij niet was gaan staan, had niemand geweten dat hij een groot geheim met zich meedroeg.
Hij was opgestaan voor zichzelf, letterlijk. Want hij voelde dat hij anders weer terug zou gaan naar zijn oude patroon: alles alleen doen, niemand iets vertellen. En hij was het beu. Dat had hem de moed gegeven op te staan.
Maar nu hij in het midden stond, was het ineens allemaal zo makkelijk niet meer. Presentaties geven op het werk ging hem makkelijk af. Slecht nieuws gesprekken met teamleden? Geen probleem. Confrontaties met zijn vrouw? Hij kon haar goed aan.
In de ogen van de 20 mannen die hem aankeken voelde hij zich ineens klein en naakt.
En hij deed heel erg zijn best om dat niet te laten merken.
Maar iedereen zag het.
“Ik wil iets delen, maar ik weet niet of dat nou een goed idee is,” zei hij.
De mannen bleven rustig naar hem kijken.
“Ik denk namelijk dat jullie me allemaal enorm zwak vinden als ik het vertel,” ging hij verder.
De cirkel bleef met zijn aandacht bij Steve.
“Maar ik loop al jaren met een geheim. En ik wil er vanaf: ik heb goed werk, mijn relatie is ok, mijn kinderen vinden me best een leuke pa volgens mij. Maar…”
Even viel hij stil. Met zijn laatste beetje moed, zette hij door.
“…maar ik voel me best vaak eenzaam…”
Zo, het hoge woord was eruit.
Steve keek naar de grond, bang om veroordeeld te worden.
Het bleef stil in de kring. Steve begon al terug te lopen naar zijn plek, met hangende schouders en stil verdriet.
“Wie kent dit gevoel?” vroeg ik aan de mannen.
Ik stak zelf mijn hand op en zei: “Steek dan je hand op.”
Van de 20 mannen staken er 20 hun hand op.
“Hey Steve, kijk eens rond…”
Hij draaide zich om; zijn ogen vielen uit hun kassen.
“We kunnen samen zijn, in het gevoel van eenzaamheid.”
Tranen stroomden vrij over mannenwangen, niet alleen bij Steve.
“Als we het maar durven te delen.”
Wees net als Steve, en kom je verhaal delen in de Mannencirkel Amsterdam.
Breek met het diepe patroon dat mannen zich niet moeten laten kennen. Juist wel! Maar dan wel in een veilige setting. Waar je niet veroordeeld wordt, maar juist uitgenodigd. Waar mannen je niet aanvallen op je zwakheden, maar je moed roemen om jezelf te onthullen. Vroeger gingen we op die dag naar de kerk om ons te verbinden met de essentie van het leven, nu doen we het in de mannencirkel.
